2- Ikinci eğilim: emperyalist baskı ve sömürgesel sömürünün sonucu olarak doğan, emperyalizmin zincirlerinden siyasi kurtuluşa doğru, bağımız milli devletler kurmaya doğru yönelmiş eğilim, halkların birleşmesinin şiddet biçimlerinin bastırılması eğilimi. Bu, birinci eğilimin içinde gelişebileceği, birinci eğilime uygun düşen çeşitli halkların birleşmesi eğiliminin uygun ŞEKILLERI, BIÇIMLERIDIR, gelecekteki dünya sosyalist ekonomisinin manevi öncüllerini hazırlayan eğilimdir. Bu ikinci eğilim,
i- ezilen yığınların emperyalist birleşme biçimlerine karşı başkaldırması ezilen sömürgeler ve bağımlı milliyetlerin emperyalist boyunduruktan kurtulma savaşımları anlamına geldiği,
ii- halkların özgürce onanmış bir ittifak temelinde birleşmesini istediği için
bir ilerleme eğilimiydi ve yine öyledir.
3- Emperyalizm için bu iki eğilim uzlaştırılamaz çelişmeleri temsil eder çünkü, emperyalizm sömürgeleri sömürmeden onları " yekpare bütün " çerçevesinde tutmadan var olamaz.
Kapitalizme özgü biçimler içinde dile gelmiş bu iki temel eğilimin savaşımı çok uluslu burjuva devletlerin tarihini doldurur.
Kapitalist gelişme çerçevesinde sömürge burjuva devletlerin iç buzukluğu ve organik istikrarsızlığı işte bu eğilimler arasındaki uzlaşmaz karşıltlık sonucudur.
Bu temel karşıtlığın başlıca sonuçları şunlardır:
i- bu tür devletlerin içindeki kaçınılmaz çatışmalar,
ii- bu tür devletler arasındaki kaçınılmaz çatışmalar,
iii- eski sömürge devletlerin yıkılması, ve yenilerinin kurulması,
iv- dünya siyasal haritasında yeni bir düzenlemeye yol açan yeni sömürgeler fethi yarışı ve çok uluslu devletlerin yeniden dağılışı.
4- Komünizm için ise, tam tersine, bu iki eğilim bir tek davanın, ezilen halkların emperyalizmin boyunduruğundan kurtuluşunun iki yanıdırlar, çünkü, komünizm halkların bir tek dünya ekonomik sistemi içinde birleşmelerinin ancak karşılıklı güven ve gönüllü anlaşma temelinde mümkün olabileceğini ve halkların gönüllü birliğine giden yolun sömürgelerin " yekpare " emperyalist " bütün " den kopmaları, sömürgelerin bağımsız devletlere dönmesinden geçtiğini bilir.
Ve Ekim devrimi ispatlamıştırki, milletler arasında daha yakın ekonomik ilişkilere doğru yönelmiş eğilime tam uyan, ancak karşılıklı güven ve gönüllü unlaşma temelinde mümkün olan halkların bir tek dünya ekonomik sistemi içinde birleşmelerini mumkun kılan tek şekil, kapitalizmin yıkılması, Sovyet düzeninin kurulması ve bu Sovyet düzenlerinin Sovyet Cumhuriyetleri Federasyonu şeklind birleşmesidir.
Milli meselenin gerçek çözümü ancak böylece sağlanabilr ve tarihin gelişme yönü bu yöndür.
-II-
Two tendencies
The very content that gives rise to these two tendencies comes into being as a result of the development of capitalism into monopoly capitalism. A capitalist world market and a worldwide economic system is formed.
First tendency: This economic development gives rise to the economic tendency of unity of nations, unity of peoples.
This tendency express itself in two antagonistic political forms.
One is the form it assumes under the bourgeois rule. It is imperialism, oppression of other nations, inequality of nations, wars between nations and wars amongst “big powers” for the domination of other nations. Forced unity of nations.
The other form is assumed under the rule of the proletariat. It is internationalism, equality of nations, co-operation of nations, unity of nations and support of the most developed to the less developed nations. Voluntary unity of nations.
Second tendency: To the extent that this economic development gives rise to the economic tendency of unity of nations, unity of peoples and this gives rise to a forced unity, to inequality of nations under bourgeois conditions, under bourgeois rule, the tendency to separate from this imperialist, forced unity arises.
This tendency to separation express itself in two antagonistic political forms.
One is the form it assumes under bourgeois rule. As such, it calls for the separation of the nation from the forced unity of imperialism to achieve equality of nations and as such, and since it brakes the imperialist unity and weakens it, and so long as it does so, it is progressive. It also calls for the separation of the nation from the voluntary unity of internationalism, and as such it is reactionary. But faced with the very content of economic developments that unites the nations forcefully or voluntarily, which impose itself on all, this bourgeois form within which equality of nations supposed to express itself through separation of nations faces defeat. On the one hand it leads to its own imperialism and on the other it surrenders itself to the bigger imperialist power “voluntarily”.
The other form is assumed under the rule of the proletariat. As such, it calls for the voluntary co-operation of nations, voluntary unity of nations and thus achieve the equality of all nations through co-operation of all nations and defend it against imperialism of the bourgeoisie through this unity.
Two tendencies and proletarian internationalism
Ever since the industrial bourgeoisie came into being, the competition amongst the bourgeoisie has always played a role in the political instability of bourgeois nations. Development of capitalism in to monopoly capitalism did not resolve this problem of the bourgeoisie, it only turned it in to competition amongst monopolist bourgeois.
Ever since the industrial bourgeoisie came in to being, the competition amongst the bourgeoisies of different nations have played a role in the relations of bourgeois nations. Development of capitalism in to monopoly capitalism did not resolve this problem amongst the different nationalities of the bourgeoisie, it only turned it in to competition amongst monopolist bourgeois in the world-in to imperialism.
Leaving aside the internal problems of the bourgeoisie, this problem of relations amongst bourgeois nations, its inherent tendency to wars and inequality amongst the nations is thus a bourgeois problem-one of the bourgeois problems that has not been resolved by the bourgeoisie. That is why its resolution even by the proletariat is a resolution of a bourgeois problem.
Proletariat, communism has no such problems amongst the nations for it organises relations amongst the nations based on co-operation and support to one another, and thus to achieving equality in economics and politics amongst the nations through co-operation, support of the strong to the weak, and thus to getting rid of the national differences and antagonisms amongst the nations. Such was the national policy of proletariat that is proletarian internationalism, in the days of Karl Marx, before imperialism, such was the policy of Lenin and Stalin after October 1917! It is thus that the national policy of the communist ruled countries and the relationship amongst such countries (be they socialist or be pre-socialist) is a policy of equality of nations and the closest co-operation of nations, of nations that work together and support one another! It is thus that the national policy of such countries in their relation with bourgeois nations is peaceful co-existence with them, and preparation against wars of bourgeois nations against communist ruled countries!
These nations also calls upon all nations who are ruled by the bourgeoisie for their unity with them against imperialism and its barbarity and inevitably gain their support.
The two tendencies explained above by Stalin refers to the period after October revolution, and thus refers to concret solution of this problem by the proletariat, by communism, which has already came into being.
Ever since modern industrial proletariat came into being, but particularly since the above mentioned two tendencies imposed themselves on all, equality amongst nations cannot be separated from co-operation amongst nations ruled by communism. This is the proletarian internationalism. Separation of these two, equality of nations and closest of co-operations amongst nations is the policy of the bourgeoisie in the ranks of communists!
Ever since October revolution the world has witnessed the concrete example of the application of this policy by communism. First in the USSR, amongst the nations and nationalities that came together in the USSR whereby they were equal nations supporting each other, and later in the relations amongst the nations of Soviet USSR and People’s Democracies of Europe and Asia. It is here, in the world of communism that nations were equal and supporting one another, and the biggest and strongest supporter of all these nations was the USSR, and the Russians in the USSR! Ever since USSR and the coming into being of People’s Democracies, proletarian internationalism is not just a theory, a strategy, but a concrete realty and nothing can change this fact! It lit the dark world of nations and will light the present barbarity of nations creating the conditions for equality and co-operation of nations! Proletarian internationalism has been victorious, and will be victorious again!
Proletarian internationalism is the theory and practice of independence of nations, their equality, based on their co-operation and support to one another, where the stronger and more developed nations help the weak and less developed, leading to all-round development of all nations!
There have always been nationalist deviations in our parties and states, but these were exposed and defeated. The first victorious nationalism in a proletarian state is that of Tito’s Yugoslavia!
Tito and gang, these enemies of proletarian internationalism, these bourgeois nationalists, and these spies of imperialism has begun their nationalism by opposing the close co-operation of USSR and People’s Democracies. Thus separating the equality and independence of nations from their close co-operation, from the necessity of USSR as the strongest and most developed to help all others. To achieve this aim they have come up, amongst others, with the theory of USSR being an imperialist oppressor of other nations (and CPSU as an imposer of its views on other parties) and People’s democracies as countries that are oppressed by USSR and accept this oppression (and the parties in People’s Democracies as obedient stooges of CPSU). They have declared themselves to be independent of CPSU and USSR, and of course USA and other imperial powers. They have declared this policy as the only and correct policy of having independence and equality for Yugoslavia and the Yugoslav party, and demanded that this be the policy of all.
The fact that this is nothing but nationalism and a fight against proletarian internationalism is easy to see. What has also become clear was that such a policy invariably leads to, if not based on it, to subservience to imperialism. Yugoslavia has become a stooge of USA and world imperialism, and the fact that the Tito and gang were spies of USA imperialism and their undermining work in the People’s Democracies at the service of USA imperialism has also been exposed!
Separation of equality of nations, independence of countries and nations from their close co-operation is the nationalism of those who pretend to proletarian internationalism, to communism!
This policy of destroying proletarian internationalism and subservience to imperialism of Tito and gang, in the form of “non-aligned movement” draws in other bourgeois nations into its rank and with the development of Titoism in the CPSU becomes an openly declared policy of the party in the “Brejniev Program” of 1985!
STALİN VE ENTERNASYONALİZM
3—Devrimin “Ulusal” ve Uluslararası Görevlerinin Birliği ve Bölünmezliği
Üçüncü sorun: Üçüncü sorun, şu ya da bu ülkede proleter devrimin “ulusal” ve uluslararası görevleri ile ilgilidir. Parti, SSCB proletaryasının “ulusal” ve uluslararası görevlerinin bütün ülkelerin işçilerinin kapitalizmden kurtuluşu ortak göreviyle kaynaştığından, ülkemizde sosyalizmin inşasının çıkarlarının bütün ülkelerin devrimci hareketinin çıkarlarıyla tümüyle ve bütünüyle ortak bir çıkar halinde—bütün ülkelerde sosyalist devrimin zaferi—kaynaştığından yola çıkmaktadır.
Eğer bütün ülkelerin işçileri Sovyet Cumhuriyetine sempati ve destek göstermeselerdi bunun sonucu ne olurdu? Sonuç, müdahale ve Sovyet Cumhuriyeti’nin yıkılması olurdu.
Sermaye Sovyet Cumhuriyetini yıkmayı başarsaydı bunun sonucu ne olurdu? Bütün kapitalist ve sömürge ülkelerde en koyu bir gericilik çağı başlar, işçi sınıfı ve ezilen halklar tamamen köleleştirilir, uluslararası komünizmin mevzileri tasfiye edilirdi.
Tüm ülkelerin proleterlerinin Sovyet Cumhuriyetine sempatisi ve yardımı güçlenip gelişirse ne olur? Bu, SSCB’nde sosyalizmin inşasını temelli kolaylaştırır.
SSCB’nde sosyalist inşanın başarıları arttığında ne olur? Bu, sermayeye karşı mücadelelerinde tüm ülkelerin işçilerinin devrimci mevzilerini temelli iyileştirir, proletaryaya karşı mücadelesinde uluslararası sermayenin mevzilerini zayıflatır ve uluslararası proletaryanın şansını artırır.
Ama bundan, SSCB proletaryasının çıkarları ve görevleri, bütün ülkelerdeki devrimci hareketin çıkarları ve görevleriyle sürekli içiçe geçer ve onlarla kopmaz bağlarla bağlıdır, ve tersine, bütün ülkelerin devrimci proleterlerinin görevleri, SSCB proleterlerinin sosyalist inşa cephesindeki görevleri ve başarılarıyla kopmaz bağlarla bağlıdır, sonucu çıkar.
Bu yüzden, şu ya da bu ülkenin proleterlerinin “ulusal” görevleriyle uluslararası görevlerini karşı karşıya koymak, politikada ağır bir hata işlemek demektir.
Bu yüzden, SSCB proleterlerinin sosyalist inşa cephesindeki mücadelede gösterdiği gayret ve coşkuyu “ulusal kapalılık” ve “ulusal dargörüşlülük” belirtileri olarak göstermek—zaman zaman muhaliflerimizin yaptığı gibi—, aklını yitirmek ya da çocuklaşmak demektir.
Bu yüzden, bir ülkenin proleterlerinin görev ve çıkarlarıyla tüm ülkelerin proleterlerinin görev ve çıkarlarının birlik ve bölünmezliğini savunmak, tüm ülkelerin işçilerinin devrimci hareketinin zaferinin en emin yoludur.
Tam da bu yüzden, tek ülkede proleter devrimin zaferi, kendi içinde bir amaç değil, bilakis tüm ülkelerde devrimin gelişmesi ve zaferi için bir araç ve yardımdır.
Bu yüzden, SSCB’nde sosyalizmi inşa etmek, bütün ülkelerin işçilerinin ortak davasını savunmak demektir, sermaye üzerinde zaferi sadece SSCB’nde değil, bütün kapitalist ülkelerde de kazanmak demektir, çünkü SSCB’nde devrim dünya devriminin bir parçasıdır, onun başlangıcı ve gelişmesi için temeldir.
J. V. Stalin 1926, Eserler, Cilt 9